Aan het werk van het UWV

Er was al een indicatie voor dagbesteding. Toch wilde het UWV niet luisteren, want ze vonden dat er een re-integratietraject moest worden opgestart. Hoezo re-integratie?? Er was geen werk aan vooraf gegaan.

Ik vind dat we altijd alle kansen moeten pakken op verbetering. Dus gingen we het traject in. Elke week een middag naar Venlo reizen. Ze begonnen te kijken of hij kon lezen. Erg verbaast waren ze toen dat moeizaam ging. Ze schatten hem zoals gewoonlijk veel te hoog in. Hij heeft niet voor niets een indicatie voor dagbesteding.

Dus dachten ze, om te beginnen gaan we oefenen met lezen. Ondanks dat hij erg zijn best deed, ging het niet. De verwachtingen waren te hoog en de spanning liep op. Al voordat we er waren, zag hij het niet zitten. Natuurlijk gaven we  niet direct op. Week in week uit. Zonder enig resultaat te boeken.

Het gevolg was natuurlijk dat ik moeilijk ging doen. Het is een hele inspanning voor de jongen en de spanningen werden steeds groter, dus moest er iets gebeuren. Er werd een andere begeleider op gezet. Alles begon van voren af aan. Eigenlijk werd het wel duidelijk dat hier geen ruimte was om een re-integratietraject in te gaan. Maar er was nog even niemand die dat durfde toe te geven.

We kwamen weer aan in Venlo. Zoals altijd zaten we in de wachtkamer. Het duurde wel heel erg lang. Uiteindelijk werden we opgeroepen en kregen we te horen dat er niemand voor ons was. We gingen met ongedane zaken weer terug naar huis, Inwendig kookte ik. Heeft dan niemand door wat dat van die jongen vraagt??  Hoeveel spanning het oproept en dan ons doodleuk weer naar huis sturen.

De week erop gingen we weer vol goede moed. Na geruime tijd in de wachtruimte te hebben gezeten, zonder teken van leven, besloot ik naar de balie te lopen en na te vragen wat de bedoeling was. Er werd medegedeeld dat er niemand was en niemand ging komen.

Ik ontplofte zowat. De jongen was achter me aan gekomen en kwam dicht tegen me aan staan. Hij heeft het niet zo op met een boze Alida. Het dametje achter de balie keek me met grote ogen aan.

 "Ik wil nu de leidinggevende spreken. " sprak ik op boze toon.

Ik zag dat ze schrik kreeg. Ze pakt de telefoon op en druk een nummer in. " Ik heb hier een hele boze moeder"  zei ze met bibberende stem. Onze zorgvrager schoot in de lach. Hij kwam haast niet bij  "ze denkt dat jij mijn moeder bent." Hij vond het geweldig.

De boodschap was binnen gekomen. We kregen een week later een gesprek met de regiomanager.  Die speciaal voor ons naar Venlo kwam. Ze vond het tijd worden dat het UWV moest accepteren  dat er een ondergrens bereikt was. We moesten maar dagbesteding gaan aanvragen.

Dagbesteding???????  Dat hadden we al maanden geleden aangegeven, dat die indicatie er was. Alleen wilde het UWV er niet aan. Op de vraag: wat gebeurt er met onze belastingcenten?  Nou dit dus. Maanden lang op en neer naar Venlo, zonder iets te bereiken..........................