THE DAY AFTER

Ik wil iedereen bedanken. De afgelopen week heb ik gemerkt dat we er niet alleen voor staan. Ik heb ongelooflijk veel berichten, mails, appjes en smsjes gehad. Nooit gedacht dat zoveel mensen meeleven. Hart verwarmend.

BETALING SVB BINNEN, GEEN KORT GEDING VANDAAG

De afgelopen dagen waren als in een achtbaan maar dan met een supersnelheid. Er is natuurlijk veel gebeurd. We kwamen in de krant, op de televisie en ineens waren we hot nieuws in het dorp.
Je kunt niet voorspellen wat er dan allemaal met je gebeurt. Een kort geding start je niet zomaar. Daar is er al heel wat aan vooraf gegaan. Maar uiteindelijk is de kogel door de kerk. En kennelijk vinden meer mensen het belangrijk, want de rechter besliste donderdag, dat het kort geding de woensdag erop, vandaag dus, zou plaats vinden. Dat lijkt lang, 7 dagen later. Maar je moet je bedenken dat het Pinksteren was. Dat betekent dat maandag afvalt als werkdag.  En donderdag is verlopen om alles te organiseren om bij de SVB kenbaar te maken dat we een kort geding gingen starten. Dus de SVB had vrijdag en dinsdag om zich hierop voor te bereiden. Dat is erg kort. Maar het gaf tevens het belang van de zaak aan.

Zondag werd mijn advocaat gebeld om te overleggen EERSTE PINKSTERDAG!!!
Maar hij zat in het buitenland. Dus maandag werd er met elkaar gesproken. Op tweede Pinksterdag wel te verstaan. Tot laat in de avond waren we nog bezig.

Het werd dinsdag, nog één dag te gaan. Zouden we er uit komen??
Van hun kant werd aangegeven dat de facturen niet in orde waren en dat we er meerdere malen op gewezen waren. Nou mij hebben ze verteld dat het aan het zorgkantoor lag. Toen die alles goedkeurden werd er zelfs beweerd dat er niets was ingeleverd. Daar komt bij dat als ze dat vonden hadden ze dat toch al in januari kenbaar kunnen maken, zodat we hierop konden reageren. ???

Maar we hebben nieuwe facturen gemaakt. Hebben die goed laten keuren en voor 11 uur hadden ze die in huis. En voor twaalf uur zijn de betalingsopdrachten gedaan. En dan begint het wachten....

Steeds maar weer op je app kijken of het gestort is.......

Jawel, het staat erop, gisteravond. Geen kort geding dus vandaag. Bij optellen van de bedragen blijkt dat niet het volledige bedrag is betaald. 17 cent te weinig. Ik zoek op welke factuur niet volledig is. En wat blijkt, zoals ik al eerder geschreven heb is er in januari 19 cent aan ons betaald. En die hebben ze verrekend. Hoe precies kan je zijn??

ZORGINSTELLING IN DEURNE VERSUS DE PIOENROOS IN BERGEN en de SVB

HOT NIEUWS
De zorginstelling in Deurne staat vandaag weer in de schijnwerpers. Ze zijn gechanteerd door de SVB die in ruil voor geld hen een zwijgplicht hebben opgelegd. Schandalig!!

Wij zijn inmiddels ook een kortgeding opgestart en zijn in afwachting van een zittingsdatum van de rechtbank. Ik laat me niet dwingen om in ruil voor geld een verklaring te ondertekenen.
We hebben met z'n allen 5 maanden lang zorg verleend. Het is dus gewoon verdiend geld, door werken. Het kan toch niet zo zijn dat hiervoor iets ondertekend moet worden.

We worden gewoon voor leugenaar uitgescholden. Het bestaat niet volgens de telefoonjuffrouw dat we een contactpersoon hebben bij de SVB. Ook zijn er geen facturen ingeleverd. Zelfs niet bij de juridische afdeling, die de DAS toch echt gesommeerd heeft te betalen.
In één woord chaos.

TERUG BIJ SVB, NIET OP ORDE

Ik ben weer terug bij de SVB. Ondanks dat het zorgkantoor geen tijd had en we op onze beurt moesten wachten, hadden ze toch tijd gevonden. Vorige week zijn alle zorgcontracten en zorgbeschrijvingen goed gekeurd. Zomaar binnen één week.

Dus zijn we weer terug bij af. De SVB.
Toen ik die ging bellen, bleek al gauw dat ze wel in de computer een goedkeuring van het zorgkantoor hebben staan. Maar er wordt geen actie ondernomen. Pas toen ik ging bellen ter controle bleek dat ze iets moeten instellen, nadat de goedkeuring is gekomen. En dat hadden ze nog niet gedaan. Dus werd er ook niet betaald, natuurlijk. Vreemd dat ze daarvoor een actie moeten doen. Want ik kan me voorstellen dat ze niet iedere dag alle budgethouders nalopen om die actie te onderzoeken en bij goedkeuring te activeren.

MAAR.....
Ze gaven aan dat we nu facturen mochten gaan sturen. Waarop ik aangaf dat ze die natuurlijk al lang hadden. Dat er een contactpersoon is en dat de juridische afdeling ook alles heeft en dat ik zelfs mailen heb die bevestigen dat de facturen zijn aangekomen.
Nou volgens haar zat ik te liegen want hun systeem gaf dat niet aan. Hebben ze misschien meerdere systemen? Erg onvriendelijk hebben we het telefoongesprek afgesloten.

Het is weer duidelijk. Ze hebben het niet op orde. Ze zijn dus ook helemaal niet van plan om een betaling te gaan doen. Maar ik heb een goede advocaat, met haar op de tanden en die  is bezig met een kort geding. Ik ben benieuw hoe snel ze aan het werk gaan. Net als het zorgkantoor voelen ze vast de hete adem. Maar ik vrees dat er eerst een dagvaarding op het buro moet liggen, voordat die in actie gaan komen.

moeder - dag

Kwaad gooi ik de hoorn neer. Ik kreeg even te horen dat mijn kinderen niet meer kwamen. Boos en verdrietig hoorde ik het aan. Ik heb gescholden en gehuild maar daar had ik natuurlijk niets aan. Ondanks dat ik op mijn kantoor zat, zijn er altijd van die luistervinkjes op de dagbesteding die mee luisteren. Het is heel moeilijk voor ze als ik verdrietig ben. Maar het is ook heel moeilijk voor ze als ik op zeer luide toon mijn ongenoegens uit. Want ze kunnen niet zo goed tegen mijn onvriendelijke stem. En ze zijn dan altijd bang dat ik ook boos ben op hen.

Om even op adem te komen, besluit ik even wat boodschappen te halen. Zodat er ook weer rust kan komen op de dagbesteding. Ik loop in de winkel en sta versuft bij een schap. Eigenlijk zie ik niets. Mijn ogen die branden en ik vraag me af wat ik eigenlijk moet halen. Vrolijk komt de juf op me af die altijd de koopjes moet aanprijzen. Hier zat ik niet op te wachten. Maar ja, ze vraagt of ik nog robijn wasverzachter nodig heb. Ik brom dat ik net aan het begin van de week die al heb gekocht, wel 6 flessen zeg ik nog. Ze kijkt me aan en vraagt of het wel goed gaat met me. Want normaal maak ik een praatje met haar. Ik knik van nee, maar praat niet. Ze loopt weg en komt terug. "Hier ik heb wat voor je, om je op te vrolijken" en ze duwt me twee knuffelbeertjes van robijn in de handen. Ik weet niet hoe gauw ik weg moet komen. Ik raak twee kinderen kwijt en krijg er twee knuffels voor terug denk ik verdrietig. Thuis hang ik ze bij de foto's van de kinderen.

Ik heb avonddienst, dus ik ga maar naar de zorgwoning. Daar kijken ze me met grote ogen aan. Of de bui al over is. Maar het lukt niet goed om net te doen of er niets is gebeurt vandaag. Ik plof op een stoel. Meteen komen ze bij me zitten. Slaan een arm om me heen en zeggen dat ik de liefste ben en dan ik hun pleegmoeder ben, dus ik heb nog meer kinderen. En dat ze graag bij mij wilden wonen. Er is er zelfs één die wou dat hij uit mijn buik was gekomen. Ze snappen niet dat de kinderen niet komen. Ze vinden het heel erg, ik ook. Maar alles wat ze zeggen, de liefde die je zomaar terug krijgt. Dat doet je goed. Ik kan weer glimlachen.

Waardering moet je vinden buiten de groep. Dat leer je op school. Welke moeder wil geen waardering? En dan niet verplicht op moederdag, maar zomaar zonder dat je er om vraag. En de speciale moeders die speciale kinderen hebben, waar heel veel tijd en verzorging mee gemoeid gaat. Die willen ook wel eens graag een schouderklopje. Want die doen veel werk, wat niet altijd gezien wordt.  Moeders en vaders bij deze een schouderklopje. Jullie hebben het verdiend. En geniet van de momenten als jullie speciale kinderen laten blijken dat ze van jullie houden. Die momenten zijn spaarzaam, maar goud waard.

5 jarig bestaan wooninitiatief de Pioenroos

Wat er aan voor afging:
De hulpverlening had bedacht dat ze allemaal maar geplaatst moesten worden in andere instellingen. De familieband was te sterk, dat niemand het aandurfde om ze als familie te plaatsten. Daarom leek het de geleerden beter dat ze maar uit elkaar gehaald moesten worden. Met ieder zijn eigen uitkering of inkomen konden ze een plekje krijgen in een grote instelling. Het liefst zo ver mogelijk uit elkaar.

Ze begonnen met vader eruit te zetten, gewoon de deur open zetten hem naar buiten duwen en de deur weer dicht doen. Als tweede werd de moeder uit huis geplaatst, want, zo vond de hulpverlening, het werd te gevaarlijk voor haar. En de kinderen bleven in hun geboortehuis. Maar voordat de hulpverlening zover was dat ze konden beginnen met plaatsen, was die hulpverlening het huis uit geknikkerd. Waren er drie woningen in plaats van één, en keken ze terug op een bewogen tijd, waarin diverse hulpverleners hadden geprobeerd te helpen.

Voor die huisbezoeken had de familie een heel systeem bedacht. Telkens als er iemand van de hulpverlening kwam, dan hadden ze de keuken helemaal op orde. Naar hun maatstaven wel te verstaan. De andere ruimten konden niet worden betreden, want daar waren de deurklinken uit gehaald. Dus een hulpverlener kwam nooit verder dan die keuken. Had ook geen idee hoe de andere ruimtes er uitzagen. In de keuken was de tafel vrijgemaakt en lag er een gehaakt kleedje precies in het midden. Telkens als die verschoven werd door bv een map van de hulpverlener, dan werd het weer precies in het midden teruggelegd. In de keuken passen net 4 mensen. De jongens waren meestal met z'n drieën. Alle drie vors gebouwd, met een agressief uiterlijk, tegen een hulpverlener, vaak een dunne jonge vrouw in de twintig. Eén, van de jongens, bleef in de deur staan. Dat als je wilde vluchten, dan had je geen schijn van kans, of je moest door de ruit springen. De ander zorgde voor de thee of koffie, maar die hoefden ze vaak niet te maken. Want niemand dronk uit hun kopjes. En de laatste liep steeds heen en weer. Alles bij elkaar zeer intimiderend. Uit de geschiedenis van de familie was duidelijk dat als het niet beviel dan sloegen ze er op los. Dus niemand zat daar op z'n gemak. Niemand durfde ze ferm aan te spreken. Deed je dat wel, was het de laatste keer dat ze de deur voor je open deden. Gevolg was dat niemand wat bereikte, en uiteindelijk er niemand meer hulp verleende.

Wij hadden het vertrouwen gewonnen, en doordat we beloofden dat ze als familie weer bij elkaar konden wonen kregen we het voor elkaar dat ze mee gingen werken.
Iedereen lachte ons uit. Maar wij hadden er vertrouwen in. Je kunt juist gebruik maken van de sterke band. Alleen doordat niemand ons geloofde, konden we geen plek vinden waar ze konden wonen. Want geen instelling durfde het aan. Uiteindelijk hebben we besloten dat wij dan maar voor een woning moesten zorgen. Die kwam er in 2010 en in mei 2010 gingen ze er wonen.

Vijf jaar, en wat zijn ze veranderd. We hebben laten zien dat er mogelijkheden zijn om deze mensen te helpen. Op naar de volgende vijf jaar. Wij zien het met vertrouwen tegemoet.