Kwaad gooi ik de hoorn neer. Ik kreeg even te horen dat mijn kinderen niet meer kwamen. Boos en verdrietig hoorde ik het aan. Ik heb gescholden en gehuild maar daar had ik natuurlijk niets aan. Ondanks dat ik op mijn kantoor zat, zijn er altijd van die luistervinkjes op de dagbesteding die mee luisteren. Het is heel moeilijk voor ze als ik verdrietig ben. Maar het is ook heel moeilijk voor ze als ik op zeer luide toon mijn ongenoegens uit. Want ze kunnen niet zo goed tegen mijn onvriendelijke stem. En ze zijn dan altijd bang dat ik ook boos ben op hen.
Om even op adem te komen, besluit ik even wat boodschappen te halen. Zodat er ook weer rust kan komen op de dagbesteding. Ik loop in de winkel en sta versuft bij een schap. Eigenlijk zie ik niets. Mijn ogen die branden en ik vraag me af wat ik eigenlijk moet halen. Vrolijk komt de juf op me af die altijd de koopjes moet aanprijzen. Hier zat ik niet op te wachten. Maar ja, ze vraagt of ik nog robijn wasverzachter nodig heb. Ik brom dat ik net aan het begin van de week die al heb gekocht, wel 6 flessen zeg ik nog. Ze kijkt me aan en vraagt of het wel goed gaat met me. Want normaal maak ik een praatje met haar. Ik knik van nee, maar praat niet. Ze loopt weg en komt terug. "Hier ik heb wat voor je, om je op te vrolijken" en ze duwt me twee knuffelbeertjes van robijn in de handen. Ik weet niet hoe gauw ik weg moet komen. Ik raak twee kinderen kwijt en krijg er twee knuffels voor terug denk ik verdrietig. Thuis hang ik ze bij de foto's van de kinderen.
Ik heb avonddienst, dus ik ga maar naar de zorgwoning. Daar kijken ze me met grote ogen aan. Of de bui al over is. Maar het lukt niet goed om net te doen of er niets is gebeurt vandaag. Ik plof op een stoel. Meteen komen ze bij me zitten. Slaan een arm om me heen en zeggen dat ik de liefste ben en dan ik hun pleegmoeder ben, dus ik heb nog meer kinderen. En dat ze graag bij mij wilden wonen. Er is er zelfs één die wou dat hij uit mijn buik was gekomen. Ze snappen niet dat de kinderen niet komen. Ze vinden het heel erg, ik ook. Maar alles wat ze zeggen, de liefde die je zomaar terug krijgt. Dat doet je goed. Ik kan weer glimlachen.
Waardering moet je vinden buiten de groep. Dat leer je op school. Welke moeder wil geen waardering? En dan niet verplicht op moederdag, maar zomaar zonder dat je er om vraag. En de speciale moeders die speciale kinderen hebben, waar heel veel tijd en verzorging mee gemoeid gaat. Die willen ook wel eens graag een schouderklopje. Want die doen veel werk, wat niet altijd gezien wordt. Moeders en vaders bij deze een schouderklopje. Jullie hebben het verdiend. En geniet van de momenten als jullie speciale kinderen laten blijken dat ze van jullie houden. Die momenten zijn spaarzaam, maar goud waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten