STERRENHEMEL

'Ik word gepest op school.' Ik kijk naast me, daar zit mijn neefje Geert. Hij onderbreekt de stilte. We zijn onderweg naar mijn huis. Even er tussen uit in deze heftige tijd. Ik denk na, waarom zou hij gepest worden?

'Mijn vriendjes zeggen dat ik geen moeder meer heb.' hij kijkt me verdrietig aan en vervolgd: 'ik sla er gewoon boven op.'  De woorden weergalmen in mijn hoofd. Een bijzondere jongen van 10 jaar, die net twee dagen geleden zijn moeder heeft verloren. Wat is de wereld toch hard en gemeen.

'Maar weet je dat dat helemaal niet klopt?' vraag ik hem. Hij kijkt me hoopvol aan. 'Jou mama is overleden, maar ze blijft altijd jou mama. Ze is alleen niet in de buurt, maar wel in jou hart.'

'Dus als ze dat weer zeggen kan je gewoon vertellen dat ze is gestorven, maar altijd jou moeder blijft.'
'Waar is ze dan?' vraagt Geert.

'Ze is naar de hemel gegaan en als het donker is en je ziet de sterren aan de hemel dan is zij er één van.' Ik kijk naar Geert en probeer te ontdekken of hij dit begrepen heeft.  Hij is stil en denkt na.

Na een tijdje kijkt hij uit het raampje van de auto. 'Ik zie sterren, kijk maar.' roept hij blij. Ik kijk naar boven en geef hem gelijk. Het is een heldere hemel en je kunt diverse sterren zien. Hij tuurt door het raam en blijft kijken.

'Hoe weet ik nu welke ster mijn mama is?' vraagt hij nieuwsgierig.
'De ster die het meest zichtbaar is, net een felle lamp.'
Hij kijkt en roept terwijl hij met zijn vinger wijst 'Daar die ster, die hele grote.'

'Dan is dat jou mama.' Ik zie dat het hem ondersteund in zijn verdriet. Hij blijft kijken. Als we wat verder zijn zegt hij 'Er is nog een ster, niet zo groot als mama, maar die is ook heel fel.  Dat is mijn oma, de moeder van mijn mama.
Ik beaam dat en ben blij dat hij even weer wat vrolijker is.

De sterren zijn behoorlijk interessant want hij blijft kijken...............

'Ik kan jou moeder niet vinden.' zegt hij. 'Maar dat snap ik wel want die woonde heel ver weg van ons huis, dus die ster is ook heeeeel ver weg.'

HET IS STIL

Het is stil..................................


Het is zo stil, dat je een traan kan horen vallen.....


Vele tranen................................


Ze vormen samen een zee van verdriet.


Maar wij zijn samen en delen elkaars verdriet.


Jij bent aangekomen op je laatste bestemming.


Het lijden is voorbij.


Jij bent nu samen met degenen die ons achter lieten.


Dus................... samen zijn we nooit alleen.

LAATSTE REIS

Verslagen, wanhopend en machteloos staan we aan de rand van jullie gezin. Hoe vaak heb ik gevraagd of ik wat voor jullie kon betekenen. Een retorische vraag. Maar ja je wilt toch iets kunnen zeggen.

Elke keer denk ik : 'Wat valt er nog te zeggen?'
Ik kan de pijn niet wegnemen.
Ik kan het verdriet niet troosten.
Ik kan de tranen niet drogen, want er komt geen end aan.
Ik kan de woorden niet vinden, want de woorden zijn op.

Je gaat deze week beginnen aan je laatste reis. Eindelijk mag je gaan slapen, het is goed zo. Geen pijn meer, alleen maar slapen, slapen en nog eens slapen. De rust gaat komen die je hebt verdiend. Een spannende reis omdat je niet weet waar die eindigt. Eng omdat je deze reis alleen gaat maken.

Wij zullen ermee moeten leren leven. Maar dat gaat lukken want jou gezin staat er niet alleen voor.

Wij wensen je een goede reis en een behouden vaart.
Doe onze moeders de groeten.
En laat af en toe een sterretje vallen..............☆
                                                                              ☆
                                                                                       ☆

AFSCHEID VIA SOCIALE MEDIA

Wat is er moeilijker dan afscheid te moeten nemen van het leven terwijl je nog in de bloei van je leven zit? Je wilt je kinderen zien groot worden en je wilt grootouder worden. Je hebt zorgen, hoe het leven zonder jou verder gaat. Want jij bent altijd een rots in de branding.

Wat is er moeilijker om los te laten wat je zo verschrikkelijk hebt omarmd? Hoeveel liefde zit er nog in jou, die er niet meer uit kan? Hoe verscheurend is het dat je nooit je kinderen in bruidskleren kan zien?

Alles is gezegd, van iedereen afscheid genomen. Gedwongen omdat de natuur zijn eigen gang gaat.
Er zou nog zo veel te vertellen zijn, nog zo veel te lachen, maar het mag niet zo zijn.

Dan oud en nieuw. Wat moet je zeggen? Gelukkig nieuwjaar? Totaal misplaatst. Gelukkig en vooral gezond? Ze slaan de plank mis. Het leven is hard en gemeen.

Afscheid nemen, waarvan? Waarvoor? De tranen vloeien rijkelijk.  De woorden vinden de weg niet meer naar buiten. Het is zo oneerlijk. Boosheid neemt de overhand. Waarom moet dit zo lopen?? Waarom?????

Omdat praten zonder emotionele tranen niet gaat, gebruiken we de sociale media. Wat een krachtig instrument is dat. Door de berichtjes heb je toch nog contact. De ander ziet de tranen niet en hoort niet de trillingen in je stem. Maar het brengt elkaar toch even dicht bij elkaar. Ondanks de vele kilometers die er tussen zitten.

Een laatste berichtje die altijd op mijn mobieltje zal blijven staan. Niet alleen mobiel, het staat in mijn hart gegrift. Voor altijd!!!!!!
De laatste loodjes zijn heel zwaar, sterkte.