De familie leert ons stukje bij beetje kennen. Ze doen hun best en zijn zeer gastvrij. Toch ben ik een vreemde eend in de bijt. Ik begrijp heel goed dat het lastig is om naast hun familie ook begeleiders op bezoek te krijgen. Ze zijn echt heel aardig. Maar ze zijn vooral oprecht dankbaar dat er mensen zijn die het gezin hebben opgevangen. Elke keer laten ze ons dat weten.
Anneke praat honderd uit. Ze vertelt dat haar vriendin vaak op de koffie komt. Om de familie een beetje inzicht te geven in het verhaal van Anneke, vertel ik over haar vriendin. Dat ze heel veel over de vloer komt. Dat ze jaren lang elke avond kwam om samen te kaarten. Nu is het iets minder.
Ik vertel dat toen we met de woning begonnen er gesproken is met de familie van Anneke's vriendin. Die zouden het fijn vinden als ze ook bij ons kwam wonen. Anneke vond dat toen een heel goed idee. 'Maar ze wilde niet bij ons wonen.' zeg ik. Natuurlijk vragen ze waarom dan niet. 'Ik ben veel te streng' zeg ik.
Ze kijken verbaast en kijken Jos aan. 'Ja' beaamd hij 'Alida is heel erg streng.' De nicht kijkt er iets genuanceerder naar en zegt, 'Je bedoeld dat ze consequent is.' Maar dat is een moeilijk woord, dus Jos reageert er niet op. Om het te verduidelijken zegt ze ' Ik denk dat ik best met Alida door één deur kan.'
Jos staart haar aan, bekijkt haar van top tot teen. Vervolgens kijkt hij mij aan en bestudeert mij ook van kop tot teen. Dan trekt hij de conclusie 'Nou ik denkt niet dat jullie samen door de deur passen.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten