De telefoon gaat. Ik sta op het punt om naar huis te gaan en heb net mijn tas gepakt. Een begeleider aan de andere kant. Het zorgkantoor staat voor een bezoek aan de deur bij de zorgwoning. In verband met een huisbezoek. Oké, ik weet van niets, maar ik rij meteen naar de zorgwoning.
Een mevrouw schut me de hand en geeft aan dat er een afspraak gepland stond voor dit moment. Helaas ben ik niet op de hoogte gebracht en de bewindvoerder is ook niet aanwezig, voor de financiën. Nu zijn er twee mogelijkheden. We blazen het af en maken een nieuwe afspraak om zo beter voorbereid het gesprek in te gaan, of we gaan toch zitten.
Ik heb niets te verbergen en heb ook niets tegen een controle. Dus van mij mag ze blijven en gaan we het gesprek aan. Gelukkig had ik mijn laptop in de tas gedaan. Ik probeer zoveel mogelijk het dossier ook digitaal bij te houden. Dat kwam nu van pas. Na een klein uurtje, had ze alles gezien wat ze wilde zien en alles gevraagd wat ze wilde vragen. Mooi. Ze gaf aan dat ze vorig jaar ook was geweest, dat maakte het wel makkelijk, want toen was ze op de dagbesteding. Ze wist nog feilloos aan te geven hoe het er uitzag en wat we er deden. Had dus indruk gemaakt.
Ze rijdt de straat weer uit en ik sluit de voordeur. Wat een apart gevoel. Normaal weet je dit drie weken van te voren. En heb ik drie weken stres. Niet omdat het niet op orde zou zijn, maar omdat je je best wil doen om te bewijzen dat we het goed doen. Want ja, in het verleden waren ze behoorlijk kritisch. Maar we merken dat de toon verandert. Na 5 jaar controles, rechtszaken en hoorzittingen beginnen ze voorzichtig vriendelijk te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten