Epilepsie houdt de gemoederen bezig

Bijna twee meter lang, handen als kolenschoppen en voetmaat 52. Een jongvolwassene in groot formaat. Als ik met hem bij de huisarts in de wachtkamer zit, dan zit hij vaak naast me met zijn benen gestrekt. De wachtkamer is niet zo groot, dus als hij zijn benen strekt dan komen die in het midden van die ruimte. De ruimte is vierkant, met stoelen langs de wand. Je kunt je dus voorstellen als wij daar zo zitten, dat er verschillende medewachters eerst stiekem zitten te kijken naar die schoenen. Na een tijdje is er altijd wel iemand die over zijn maat begint. Of er komt een opmerking van die leeft op grote voet.


Diezelfde jongen kan behoorlijk ziek zijn. Hij heeft een zeer gevaarlijke vorm van epilepsie. Die als hij een aanval krijgt levensbedreigend kan zijn. Dus bij elke aanval wordt onmiddellijk de ambulance gebeld.

Het is erg warm vandaag en we zitten op een terrasje, lekker in de zon. We hebben net het voorgerecht genuttigd als de telefoon gaat. Een epilepsie aanval, of we kunnen komen. We geven aan dat ze even met het hoofdgerecht moeten wachten en hopen dat we zo terug zijn.

Helaas hij moet mee naar het ziekenhuis. Hij blijft te lang buiten bewustzijn. Mijn vriend gaat mee in de ambulance en ik volg met de auto. Ik rij nog snel naar het restaurant om de hoofdmaaltijd af te zeggen en af te rekenen. Ja hun hadden de ambulance net voorbij zien komen met hoge snelheid.
In het ziekenhuis komt hij bij en ze willen hem ter observatie nog even houden.

De volgende dag besluiten we de hoofdmaaltijd te nuttigen. We zitten weer op het terrasje en de ober spreekt ons aan hoe het gaat en dat het de dag ervoor toch wel een gekke avond was. Een stel dat verderop zit mengt zich in het gesprek en we leggen uit dat we gisteren niet de tijd hadden om te eten omdat we naar het ziekenhuis moesten. Maar vandaag hoeven we ons geen zorgen te maken, want hij bivakkeert nog in het ziekenhuis. Alle vertrouwen hebbende in de verzorging in het ziekenhuis.
Halverwege de maaltijd staat het paar op en verlaat het terras. De man komt op ons en af en zegt goedbedoeld: "succes hé, met de kleine"
Hij heeft niet begrepen waarom wij zaten te gniffelen. Een kleine van twee meter lang, kolenschoppen als handen en schoenmaat 52.