Hart van Nederland

Het is 's morgens, half negen. Ik ben onderweg naar de winkel om een krant te kopen, want we staan erin. Terwijl ik aan het betalen ben word ik gebeld door iemand van de politieke partij Kern, die ons wil ondersteunen. Ik leun op de balie, betaald en blader gelijk door de krant om te zien waar de beste man het over heeft. Want ook hij heeft de krant voor zich. Als ik na het gesprek ophang en in de auto op de terugweg ben naar mijn kantoor gaat de telefoon weer. Hart van Nederland. Ze willen graag aandacht besteden aan ons probleem met de SVB. Hiervoor willen ze komen filmen. Of dat mogelijk is.

Ik wil eerst overleggen met de mentor van de bewoners. Na haar goedkeuring spreken we af wat er gaat gebeuren. Ik loop door de dagbesteding heen en vraag me af of het netjes genoeg is om te filmen. Omdat we in Limburg zitten, waar dialect wordt gesproken geef ik aan dat we vandaag gaan proberen om goed Nederlands te praten. Tot nu toe zijn de bewoners niet op de hoogte van onze zorgen. Deze ingewikkelde materie is voor hen abracadabra. We vertellen ze dat Hart van Nederland komt filmen en dat dat gaat omdat we niet betaald krijgen. Ze glunderen want Hart van Nederland daar kijken ze vaak naar.

Terwijl de cameraman staat te filmen en de interviewer de vragen stelt probeert iedereen zijn best te doen. Totdat de man vraagt wat de gevolgen zijn als er geen geld komt. Ik geef aan dat als we de bank niet betalen, het huis verkocht zal worden en dat we voor hen een andere woonplek moeten zoeken. De cameraman stopt met filmen. Want deze opmerking sloeg in als een bom. Dat begrepen ze wel, ze moeten dan ergens anders heen. Iedereen zat mij aan te staren. En dat was voor de cameraman reden om te stoppen met filmen. We moeten niet allemaal naar Alida staren. Dat ziet er niet uit, geeft hij te kennen. Alsof ze uit een droom (of eerder nachtmerrie) worden wakker gemaakt, proberen ze allemaal hun ding te doen en niet meer te staren. Terwijl ik overnieuw begin, realiseer ik me dat er nu dingen gezegd zijn die de komende dagen nog na gaan werken.

Want bijzondere mensen, hebben even tijd nodig om te realiseren wat er gebeurt. En vooral als dan ook nog hun veiligheid in het geding komt. Afgelopen zondag gaf een van de bewoners aan dat hij nu pas weer normaal kon slapen. Want de nachtmerries dat hij alleen in een andere instelling terecht zou komen, waren verschrikkelijk. Maar aan de andere kant hebben ze zich allemaal een week lang een filmster gevoeld. Want we werden op straat aangesproken en voelen ons heel wat. Toen we een week later weer op tv kwamen, waren we verrast. Hadden hier niet aan gedacht. Maar hun dag kon niet meer stuk. Weer op TV!!!!