Als mijn telefoon gaat kijk ik slaperig op de wekker. Toch is het al zeven uur. Ik neem op en krijg de begeleider aan de lijn. Sorry dat ik stoor, maar hij heeft een epilepsie aanval. Ik ben gelijk wakker en geef aan dat we er direct aankomen en informeer of ze 112 al heeft gebeld.
De aanval duurt nog als we aankomen, en als de ambulance er is besluiten die dat hij naar het ziekenhuis moet. Het duurt te lang. Met spoed gaan we naar het ziekenhuis. Daar krijgt hij weer een zware aanval. Maar na de medicatie toediening zie je dat hij rustig wordt en glijdt hij in een diepe slaap. Ondertussen nemen ze bloed af en geven aan dat als de uitslag ervan bekend is, hij waarschijnlijk weer mee naar huis mag. Dat ziet er in ieder geval gunstig uit. Afwachten dus, koffie drinken en wachten. Inmiddels wordt duidelijk dat het bloed goed is, zelfs het zoutgehalte. Daar zijn we heel blij mee en loont het toch dat we extra zout toevoegen aan zijn eten. Tegen tienen begint hij wakker te worden, omdat hij naar de wc moet. We doen hem gelijk de kleren en en hij mag mee naar huis.
Thuis wil hij gelijk naar bed. Logisch, met die medicatie. Hij voelt zich onzeker en wil de camera bewaking aanhebben. Nadat we die hebben aangesloten, valt hij weer in een rustige slaap. Slaap is het enige wat nu helend is. zoveel mogelijk, want daar knapt hij van op.
Inmiddels zitten we aan de keukentafel en bedenken dat we een extra camera nodig hebben. Dit omdat we twee zorgvragers nu hebben die dat nodig hebben. Ik besluit om naar Nijmegen te rijden, want daar zit de dichtstbijzijnde Prenatal, voor babyfoon's.
Ik sta voor het vak en zucht. Wat zijn die dingen duur. En dan te bedenken dat we er gemiddeld één per jaar voor hem nodig hebben. Want iedere keer in een agressieve bui, vernield hij de camera.
Er zijn er eigenlijk maar twee die in aanmerking komen. Degene die we altijd hebben en een duurdere, waarvan ik niet kan zien dat die beter zou zijn. € 35,= duurder, dat is nogal wat. De verkoopster spreek me aan en vraagt of ze kan helpen. Tja, eigenlijk weet ik het al, want ik ga geen €35,= meer uitgeven. Zij probeert het nieuwste snufje aan te prijzen, die op je mobiel werkt. Maar dat zie ik niet zitten. Want dan kan iedere begeleider thuis kijken hoe het op die kamer eraan toegaat. Dat vind ik schending van de privacy. Maar dat weet die verkoopster natuurlijk niet. Dus gaat ze door met aanprijzen en zegt dat "de mannen" het wel een leuk snufje vinden. Ik geef aan dat het niet voor een baby is, maar voor een 21 jarige, met epilepsie, die in een boze bui steeds de camera stuk maakt.
We praten even over ons wooninitiatief en vervolgens neem ik de beslissing dat ik toch maar de goedkopere mee ga nemen.
Ze moet hiervoor naar hun magazijn. Als ze terug komt, geeft ze aan dat die er niet is. Maar ik mag de andere meenemen voor de prijs van de goedkopere. Dat kan ik waarderen. Toppie zeggen we dan altijd. Zomaar korting, en achteraf blijkt deze toch beter te zijn, want je kunt op één basis station meerdere camera's zetten. Prenatal, bedankt en chapeau.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten