DE HERFST IS AANGEBROKEN

Wat een prachtig weer is het in de maand september. Tropische temperaturen, gewoon ongelofelijk. Strak blauwe luchten, en het water zo glad als een spiegeltje. We kunnen avonden lang lekker buiten zitten. Zelfs de barbecue heeft zijn dienst bewezen de afgelopen weken. Zomerkleding is geen overbodige luxe. Wat hebben we het toch goed.

Hij staat al met de fiets in de hand. Om naar de dagbesteding te gaan. Keurig op tijd en alles verloopt volgens schema. Hij wil op de fiets stappen, maar komt dan de tuinman tegen. Vrolijk maakt hij een praatje met de tuinman. Ze babbelen over het weer, het wordt vandaag weer ca 25 graden. De tuinman attendeert hem op het feit dat vandaag de herfst is begonnen.

Herfst????? 

De jongen laat zijn fiets staan en spoed zich naar binnen. "De herfst is vandaag begonnen" roept hij met luide stem. "Wat is daarmee dan?" vraagt de begeleider.

"Het is herfst, dus dan moet ik mijn winterjas aan en waar zijn mijn handschoenen en sjaal"?????

JARIG

Als kind kijk je reikhalzend uit naar je verjaardag. Je telt de dagen en de dag ervoor is al spanend. Nog één nachtje slapen en dan....................ben ik jarig. Als je groter wordt verandert dat.
Dan komt de tijd dat de verjaardag in een passend weekend wordt gevierd.

Ook herinner ik me dat ik moest assisteren bij de verjaardagsfeestje van mijn broertje. Mijn moeder kwam vanuit de winkel af en toe kijken of het goed ging. Maar op een dag had ik er genoeg van. De groep was druk en in mijn ogen vervelend. Mijn oplossing was om alle klokken een uurtje vooruit te zetten en ze doodleuk eerder naar huis te sturen.

Maar sommige kinderen hebben helemaal geen feestje. Mogen geen kinderen uitnodigen en krijgen zelfs geen kadootjes. Zo ging het ook bij onze zorgvragers. Toen wij in beeld kwamen, vroegen ze ons of we de verjaardagen konden organiseren. Ze droomden van een leuke verjaardag en het bijbehorende feestje.

Nu ervaren zij hetzelfde als wij vroeger. We maken samen leuke uitnodigingskaarten. Ze tellen al weken hun dagen af. Er is een feestelijk ontbijt en een dagje uit, en de jarige mag kiezen waarheen. Lekker eten, naar keuze en dan begint het feestje om 20.00 uur. We gaan zingen en hebben taart, cadeautjes en hapjes. Na afloop zie je de glunderende gezichten. Geweldig om te zien.

Maar ze hadden nog iets anders erbij bedacht. Om klokslag 00.00 uur gingen ze de jarige alvast feliciteren en een leuke dag toewensen. Ze zitten dan vanaf het warm eten al te kijken hoe laat ze mogen appen. Iedereen wil graag de eerste zijn.

Gisteren was ik aan de beurt. Zelf lig ik vaak eerder in bed, maar ook ik zat in afwachting van de appjes om 00.00 uur. De eerste kwam al ruim voor die tijd. Dan wordt de spanning te hoog en de angst om in slaap te vallen te groot. ( Heb ik ook hoor, want ik moet gewoon een wekker zetten om iemand op dat tijdstip te kunnen feliciteren)

Met de mobiel in mijn hand zit ik af te wachten tot het zover is. Ja, hoor de telefoon begint te trillen.
Dan gaat plotseling de telefoon. Ik kijk en zie de villa pioenroos in het scherm staan. Wie zou dat dan zijn?
Dit jaar meldde de zorgvrager, die niet kan appen zich met de telefoon. Ook om 00.00 uur. Ze wenst me al het goede en geeft aan dat ze niet te lang wil bellen, want de jongens willen appen. Hoe lief is dat. Voor het eerst in 20 jaar belt ze me, om mij te feliciteren.

Even waan ik me weer een meisje van 8, die blij is met alle felicitaties Hier kan geen cadeautje tegen op.

WEGLOPEN DEEL 1

In de vorige instelling zat een hek om het terrein heen, waar hij verbleef. Dat was hun oplossing om te voorkomen dat hij verder weg ging lopen en ze hem misschien kwijt zouden raken. Nachtmerrie voor iedere instelling.

Om het te verzachten, had hij een boom aangewezen gekregen, waar hij in kon klimmen als hij de neiging had om weg te lopen. Daar klom hij dan in. Tot het weer leeg was in zijn hoofd.

De boom en het hek, waren middelen om te voorkomen dat hij wegliep. Maar met de oorzaak werd niets gedaan.

Hij wist dus niet anders dan als het even niet meer gaat, dan loop je weg en klim je in de boom.
Bij ons is geen hek, maar bomen des te meer. De Maasduinen is een zeer groot gebied, waar je mooi kunt wandelen, paardrijden en fietsen.

Dus liep hij, toen het even niet meer ging, weg. De hei op. Daar zocht hij een hoge boom. Liefst met kleine takken. Voor dat we hem gevonden hadden, waren we al even verder. Met sjorbanden hesen we hem dan weer naar beneden.

Dat kon op de dagbesteding, maar de zorgwoning lag midden in de woonwijk. Toen het daar even niet ging liep hij weg. De straat kende hij doordat hij er langskwam als hij naar huis ging.
Hij liep en liep en liep.

Door een amber-alert waren we er al binnen een kwartier achter dat hij richting Duitsland aan het lopen was. Dus gingen we die kant op om te zoeken. Het begon al donker te worden en we waren zeer ongerust. Toen kwam het telefoontje. Hij was terecht. Maar wat was er nu gebeurd??

Hij had ontdekt dat hij niet meer in Nederland zat. Want hij kon de mensen niet verstaan. Hij had om de weg gevraagd. Maar het lukte niet. Hij wist de route niet meer precies. Toen het donker begon te worden had hij gezocht naar een oplossing.

In het grensgebied wonen veel Nederlanders, net over de grens. Hij had een auto gezien met een Nederlands kenteken. Dus ging hij ervan uit dat deze mensen hem zouden verstaan. Hij vroeg of hij even mocht bellen. Ze hebben hem binnen gelaten en hij mocht daar wachten, tot ik hem kwam halen.

In de auto terug gaf ik aan dat hij heel slim was, om bij een Nederlands kenteken te kijken of iemand Nederlands kon praten. Hij vond zichzelf niet slim. Hij had blaren op zijn voeten, want hij was op slippers vertrokken. 24 km had hij ongeveer gelopen. Maar zo zei hij zelf, Dit ging hij nooit meer doen. Je kan beter praten, over waarom je het even niet aankan.

Afstanden is moeilijk te schatten, maar deze keer heeft hij iets geleerd. Dit was niet de oplossing.