EVEN STOPPEN....

We hebben een uitje. Een uitje betekent iets leuks doen, zoals een musical bezoeken of bowlen. Als ze aan de beurt zijn mogen ze zelf kiezen wat ze leuk vinden.

Bij een uitje hoort nette kleding. Kleding die de dag te voren gewassen en gestreken wordt. Een nette bloes, met daaronder een nette broek en de zondagse schoenen.

Dit uitje met Durk is winkelen in een grote stad. Hoe dom kan ik zijn om er van uit te gaan dat elke grote stad de koopavond heeft op de donderdag........ verkeerd dus. De winkels zijn gesloten.

We besluiten om naar de pizzeria te gaan. Het is een flink eind lopen. Al lopend gebeurt het soms dat de broek niet op zijn plek wil blijven zitten. Of de broek zakt naar beneden, of de riem gaat ineens open.

Om het euvel te verhelpen roept Durk dat we even moeten blijven staan.

want.............................................................

'Anders val ik van mijn kont af.'

LEVEN ALS GOD IN FRANKRIJK

Ik hoor een doordringend geluid. We zitten in de woonkamer tv te kijken. Het geluid kan ik niet plaatsen in het kader van het programma wat we kijken.  Verschrikt sta ik op, het is het noodalarm die ik hoor. Ik spoed me naar achteren. Jeroen heeft een aanval.

We blijven met ons tweeën bij hem. Hij is goed aanspreekbaar maar wil niet van zijn plek komen. Zijn handen zitten geklemd om de beugel aan de wand. Hij knijpt zo hard dat zijn knokkels wit uitslaan. Het gaat mis en ik dien de neusspray toe, conform protocol.

Dan is het even wachten, want hij blijft aanspreekbaar. Ik heb om een hand gevraagd, zodat ik kan checken of hij mij hoort. Ik vraag hem in mijn hand te knijpen. Dat doet hij zo hard dat ik aangeef dat het iets minder mag. Ondanks alles mompelt hij "sorry".

Het duurt te lang, dus herhaal ik het protocol en geef aan dat ze naar Nico moeten bellen voor ondersteuning en ik bel de ambulance. Liggend op de grond met een aantal dekens over hem heen wachten we gelaten op de ambulance.

Als ze zijn gearriveerd nemen ze de zorg even van ons over. Alles wordt gecheckt en omdat zij geen extra medicatie hoeven te geven is het aan hen of hij mag blijven of dat hij mee moet naar het ziekenhuis. Samen met de verpleegkundige neem ik de gegevens door en beantwoord zijn vragen.
Geef aan hoe we het verder afhandelen als hij hier blijft.

Jullie kennis van hoe te handelen is zeer goed en ik laat hem hier. In zijn eigen bed, slaapt hij het best. Hij pakt zijn spullen in en geeft me een hand. Ik loop achter hem aan om ze uit te laten. In de woonkamer gekomen zegt de beste man: 'Zo, jullie leven hier wel als god in Frankrijk zeg.'

Er is niemand die reageert. Ik ben juist blij met een dergelijke opmerking.
'Volgens mij hebben ze jou niet gehoord.' geef ik aan.
Luid en duidelijk herhaalt de man zijn zin: 'Jullie leven als god in Frankrijk, zo mooi is het hier!'

Ze kijken op van hun bezigheid en zwijgen.

Je kunt ze het niet kwalijk nemen. Waar Frankrijk ligt weten ze niet. Ze zijn er ook nooit geweest. En god is niet alleen van Frankrijk. Dus waar heb je het over.

Ach ja, ik was in ieder geval blij met het mooie compliment.