EVEN EEN TRAANTJE WEGPINKEN...

FEESTMAAND IS CADEAUMAAND TOCH??

Het is weer december. Naast het vallen van de bladeren en de daarbij behorende neerslachtige buien komt er nu een toefje spanning bij. Feitelijk leven onze zorgvragers van verjaardag naar verjaardag. Als het laatste feestje van een jarige in november is afgelopen worden er voorbereidingen getroffen voor de feestdagen in december.

Sinterklaas wordt eigenlijk overgeslagen, maar de cadeautjes voor 24 december roept de spanning op. Wat ga je wie geven, wat wil iedereen hebben? Zijn de verlanglijstjes al klaar? Per dag zie je de emotie thermometer oplopen. Eén dag gaan ze gezamenlijk inkopen doen. Dan overleggen ze wie ze wat gaan geven. Wat ze zelf leuk vinden en dan komt het inpakken. En vooral het afwachten tot....

Dat duurt heeeeeeeel lang................................

Sinds kort hebben we een jongedame, als medebewoner gekregen. Een lieve vrouw die heel graag een familie wil hebben. Mensen die naar haar omkijken, haar nemen zoals ze is, waarmee ze kan knuffelen en stoeien. Kort gezegd.. een warm nest. En toevallig hebben we een dergelijke plek die voldoet aan de hoge verwachtingen. Ze heeft een aandoenlijke manier om haar blijheid te tonen. Ze fladdert met haar handen. Het bewijs dat ze op haar plek zit, want ze fladdert wat af.

Zo lief......
zo duidelijk..............

Maar vandaag is het even anders. De groep had besloten dat ze mee mocht doen met hun pakjes avond. Zelf was ze al begonnen met kleine cadeautjes te kopen. Wij gingen er dus vanuit dat ze begreep wat er op kerstavond allemaal gebeurt.

Er wordt op mijn deur geklopt. Durk stapt het kantoor binnen en heeft Wietske bij de hand en trekt haar het kantoor binnen. ' Jij moet haar maar uitleggen hoe het zit met de cadeautjes bij ons' zegt Durk. 'Want ze begrijpt er niets van.
Ik kijk hen verbaast aan. Wietske gaat voor me staan en friemelt nerveus aan haar kleding.
' Ik snap het niet...' zegt ze, ' Als ik van iedereen cadeautjes krijg dan moet ik hun toch geld betalen? '
'Betalen ???' vraag ik verbaasd. 'Waarom dan?'
'Dat hoort toch zo, zij brengen iets mee en als ik het krijg moet ik terug betalen.' Ze kijkt me hopeloos aan. Want geld heeft ze nauwelijks. Ik denk na, hoe leg je uit dat je elkaar cadeautjes geeft zonder met elkaar af te rekenen? 

'Als jij jarig bent dan krijg je toch ook cadeautjes en dan hoef je toch ook niemand terug te betalen? '

'Jarig ??.... cadeautjes ?? ....................
"Ik heb nog nooit cadeautjes gekregen voor mijn verjaardag"
Ik kijk haar verbaasd aan. Moet wel tien keer bevestigen dat ze niemand hoeft te betalen.

Dit is het leven als je in een instelling woont en geen familie hebt die naar je omkijkt.
Als je jarig bent mag je het menu voor de warme maaltijd uitkiezen en trakteer je op taart. Niet meer en niet minder.
Als het kerst is heb je gewoon een dag als alle andere.
Als het oud en nieuw is dan ga je net als anders om 22 uur op je kamer zitten want dan gaat de begeleiding naar huis. Gelukkig nieuwjaar???????? hoezo gelukkig?

cadeautjes...... fijne warme dagen met iedereen die je liefhebt............. 
en elkaar een gelukkig nieuw jaar wensen om 0.00 uur dat doe je gewoon allemaal ...............
alleen....................

WAS VROEGER WERKELIJK ALLES BETER ? ?

Ik zit op het bed om mijn "bonuskleindochter" te mogen instoppen. Ik ging even op de koffie en zit nu op de rand van haar bed. Het is duidelijk dat ze niet direct van plan is om te gaan slapen. Op haar nachtkastje ligt het verhalenboek, wat zij aan het lezen is en ik heb geschreven. Ze heeft er al eens een spreekbeurt over gehouden, waarbij ik door haar werd ondervraagt over het boek. Maar ze had nog een paar vragen, zei ze. 😀

We babbelen een tijdje en ik realiseer me dat dit een leuk momentje is. Een momentje dat, naar mijn mening, iedere grootouder koestert. Ik denk terug aan een tijdje geleden, toen mijn zoon tegenover me zat in een zeer heftige emotionele discussie, en zijn ongenoegen op luid en duidelijke toon uitte.
In het heetst van de strijd schreeuwde hij wat hij ooit tegen mijn kleinkinderen moest gaan zeggen, als we geen contact meer zouden hebben. Ik was verbijsterd. Kleinkinderen ? ? ? ? Hij was net aan zijn studie begonnen. Hoe vaak worden de (klein) kinderen niet ingezet in een strijd van hun omgeving ? Het is één van de puurste vormen van chantage. Ik zal hierin niet de enige zijn, die dat overkomt.

In wat voor tijd leven we eigenlijk ? Op de televisie is zelfs een programma die hierop aansluit. Wil jij mijn oma zijn?  Bij mij komt dan onmiddellijke naar boven, is dit iets van nu of was het vroeger niet anders ?

In mijn jeugd waren alle mensen, met grijs haar, opa's en oma's. Alle mensen die dezelfde leeftijdsgroep hadden als mijn ouders waren ooms en tantes. Je leefde in gemeenschappen, buurten en speelde op straat. Je hoorde bij een kerkgenootschap, sportclub en de buurt was je veilige omgeving waar je bij iedereen kon aankloppen. Er was saamhorigheid alom.

Na mijn studie ging ik trainingen geven over  het onderwerp teamwork en hoe je samen problemen kan oplossen. Ik werd uitgenodigd door mijn eigen  kerkgenootschap om deze training te geven. Aan het begin van een training met een nieuwe groep is een voorstel rondje. Terwijl ik de groep rondkeek bedacht ik me dat dit eigenlijk overbodig was, want ik kende ze allemaal, ome Gerrit, ome Jan, ome.......
Toen we begonnen met het voorstellen, was ik niet de enige die daaraan dacht. "Ik ben ome Gerrit, maar je bent nu groot dus je mag Gerrit zeggen. Was de reactie.

Was het vroeger anders ? Ja vroeger praatte je met elkaar en minder over elkaar. Ik mis de saamhorigheid in de buurt. Het allerergste vind ik het middel van chantage, om iets voor elkaar te krijgen wat met praten kennelijk niet meer kan worden opgelost. We hebben dus nu televisie-programma's nodig om opa en oma te mogen zijn.