Het ging al een aantal maanden heel goed met vader en zoon op hun "werk" Ze kwamen keurig op tijd. Hadden een waardevolle dagbesteding. Er komen echte klanten platen brengen en die worden in de fabriek op maat gemaakt en voorzien van allerlei bewerkingen en gegrond, En dan komen die echte klanten het weer ophalen met hun vrachtwagens. Dit maakte indruk en is wat anders als wasknijpers in elkaar zetten.
Zo anders ging het bij moeders. Die kwam ineens thuis alleen te zitten. Nu was haar moeder er nog wel, maar die had niet zo lang meer te leven en zat bovendien in een verzorgingshuis. Dus hield moeders tijd over en zat dus alleen. Ze kan niet lezen en schrijven, maar had toen wel een heel goed getraind geheugen. Want ze kon best veel onthouden, waar anderen briefjes of een agenda voor nodig hebben.
Maar moeders verveelde zich. De vorige dagen dat zoonlief in pyjama op de bank zat spelletjes op een computer te doen, kon ze meekijken. Dat had wel iets. Maar nu waren de dagen lang. Dus ging ze naar een oplossing zoeken. Dan kwam zoonlief bij mij op kantoor of hij alvast naar huis mocht, want hij moest meehelpen om de boodschappen te doen.
Of hij moest meehelpen om de bedden te verschonen. Zo bedacht ze iedere keer wel weer een andere klus die geklaard moest worden. Dit kon natuurlijk niet de bedoeling zijn. En dit moest een halt toe worden geroepen.
Op een dag belde ze mij op, dat zoonlief naar huis moest komen, want de vriezer moest worden leeggehaald, schoongemaakt en opnieuw worden ingepakt. Nu hadden ze in het zeer kleine keukentje een enorme vrieskist staan. Ik had me al vaak verwonderd wat daar in zou moeten zitten. Gezien de omstandigheden dat er maar 50 gulden per week weekgeld binnen kwam. En het meeste geld naar bier ging. Maar die vriezer die intrigeerde me. Ik wilde weten wat er in zat.
Ik gaf aan dat het te druk was om zoonlief zomaar naar huis te sturen, maar dat ik wel even langs zou komen. Dit werd me niet in dank afgenomen en de hoorn werd op de haak gegooid. Maar ik was zo nieuwsgierig, dat ik even later die kant op reed.
Nu woonden ze in een drive-in woning die op een T-splitsing stond en ze mij dus al van verre kon zien aankomen. Ze stond me midden op straat op te wachten. Ik kon niet eens op de parkeerplaats komen. Ze schreeuwde me van alles toe. Wie ik wel dacht wie ik was. Dat ik haar zoon inpikte. Het ging maar door. De buren konden ervan mee smullen.
Uiteindelijk heb ik de auto verderop gezet en liep met haar mee naar binnen. Ze bleef maar schelden.
We stonden voor de diepvrieskist, en ik vroeg haar waarom ik haar niet mocht helpen. Ze eiste dat zoonlief zou komen. "Nou, maar ik kan je best helpen hoor, dat vind ik helemaal niet erg." zei ik.
De manier waarop ze reageerde gaf bij mij zeer duidelijk het gevoel dat er iets niet klopte.
Ik opende die grote kist en zag links onderin één pakje gehakt liggen. Stom verbaasd kijk ik haar aan. Dit had ik natuurlijk niet verwacht. Zij kijkt mij met grote ogen aan en is bang wat er nu gaat gebeuren.
Ik kijk nog eens in de bak en vraag vervolgens heel vriendelijk aan haar: "In welke hoek van de kist had je graag dit pakje gehad,? daar .........of daar ..........of daar..........................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten