donderdag 10 december 2015

TOEKOMSTGERICHT, MAAR DAN WEL ZONDER ROLSTOEL

Ik weet nog dat we op de middelbare school, 40 jaar geleden, de eerste computer kregen. Op een school van destijds al ca 1200 leerlingen, kwam 1 enkele computer. Een heel leslokaal werd leeg gemaakt en in het midden kwam de werkplek. Iedereen was er vol van, want dit was de toekomst.

Ik geloofde dat niet. Hoe kon zo'n ding nu onze toekomst zijn. En hoe konden die 1200 leerlingen ermee leren omgaan als er maar 1 computer was.
Vol ongeloof knikte ik toen mijn hoofd en dacht: dat zal wel nooit iets worden.

Ik maakte mee dat op de kunstacademie de allereerste mac kwam. Een computer geschikt voor designers. Weer werd er een leslokaal vrijgemaakt waar het apparaat kwam te staan. Dit keer stond ik met mijn neus vooraan en kreeg het aanbod dat als ik me de programma's eigen kon maken en er lesprogramma's voor ging schrijven, dan mocht ik na mijn examens blijven als docent.  Een jaar lang heb ik hieraan besteed. De leukste dingen gedaan en ik was om. Dit was de toekomst.

Ik ben gaan geloven in vooruitgang en techniek. Verbeteringen in samenwerking met een computer.
Wat een ongelooflijke mogelijkheden zijn er. Vandaag de dag kan ik niet meer zonder mijn laptopje.

Ook de apotheker is aan het veranderen. Tegenwoordig kun je je pillen telefonisch bestellen en hebben ze een kluis aan de voorkant van het gebouw waar je door middel van een code, die per sms je wordt toegezonden, binnen drie dagen je pillen uit de "muur" kan trekken. Hoe modern is dat.

Er is alleen een probleempje. Dit werd me duidelijk toen ik mijn medicijnen wilde halen. Er was iemand voor me, waarop ik moest wachten. Een meneer in een rolstoel. Hij kon net bij het schermpje om zijn code in te toetsen. Na enkele seconden kan je dan de deur openen, en gaat er een schuifje open. Zodat je de medicijnen kan pakken. Er zijn een aantal vakken boven elkaar.

Ik stond ernaar te kijken en bedacht me, wat nu als zijn medicijnen in het bovenste vakje zitten. Daar kan hij niet bij, vanuit zijn rolstoel. Het was niet het bovenste vakje, maar eentje er onder. En hij kon er eigenlijk niet bij. Nu zit het in ons, hulpverleners, om direct te willen helpen. Maar iedereen moet zelfstandig blijven en hij wilde het zelf doen. Met heel veel moeite kreeg hij het toch voor elkaar.
Maar als het de volgende keer in het bovenste vakje zit, gaat het echt niet lukken.

Hoe is het toch mogelijk. Hebben we inmiddels zoveel computers en programma's. En dan gebeurt er dit. Er kan toch een link gemaakt worden in zijn bestand, dat zijn medicatie altijd in een lager vakje moet. Het irriteert me. Ik vind het klant onvriendelijk. Computersystemen zijn mooi, Maar er moet nog wel een mens achter staan, die rekening houdt met de medemens.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten