Dat de maatschappij de zorg niet geregeld kreeg rondom de familie, is altijd een onderwerp van discussie geweest. Waarom kregen ze het niet voor elkaar? Vraag je de mensen in de maatschappij, de zogenaamde professionals, dan komt bijna altijd aan de orde dat deze mensen zorgweigeraars zijn. Tja, als je niet wil, dan kunnen wij je niet helpen. Dat is makkelijk gezegd.
Maar de diepliggende oorzaak, is de verkeerde beoordeling van deze mensen. Er is nooit goed naar ze gekeken, en nooit is er de vraag gesteld van: begrijpen ze ons wel? Nee het werd afgedaan als de familie Flodder.
Op een dag zat ik voor mijzelf bij één van de huisartsen in onze praktijk. Na een tijdje vroeg hij hoe het eigenlijk met de familie ging. Want ja hij was niet meer hun huisarts, maar was toch benieuwd.
Ik gaf aan dat ondanks al hun beperkingen, ze het eigenlijk goed deden.
Beperkingen, vroeg hij:"zijn ze dan beperkt? Verstandelijk bedoel je????"
Tot mijn verbazing wist de huisarts ( die al 30 jaar meeliep) niet dat het hier ging om mensen met een verstandelijke beperking en een IQ onder de 70. Jarenlang werd er van hen verwacht dat ze alles maar moesten begrijpen. Dat vader dit niet aankon en dus maar naar de drank greep, is dus nooit begrepen. Het werd me ineens duidelijk dat de professionals altijd op het verkeerde niveau en verkeerde level met hen communiceerden.
Hoe is het toch mogelijk dat er nooit testen zijn afgenomen? Hoe is het mogelijk dat zelfs de familie van hen, hier nooit iets mee hebben gedaan? Deze mensen hadden ook al 30 jaar geleden recht op een plekje van beschermd wonen. Nee, daar in tegen hebben ze met de politie samen invallen gedaan om twee van de drie jongens uit huis te halen. En de derde hebben ze maar laten zitten. Logisch dat deze mensen de wereld niet aankunnen. Want ze kennen alleen maar agressie. Hulpverleners die ze iets beloofden, om iets gedaan te krijgen en vervolgens de belofte niet na kwamen.
Het enige wat ze hadden geleerd was om maar zo agressief mogelijk je op te stellen, want dan werden de hulpverleners bang en dan gingen ze wel weer weg.
Afschuwelijk, stel je voor dat je niet wordt begrepen. Dat er dingen van je gevraagd worden en je weet niet waarover dat gaat. Stel je voor dat je een inval van de politie krijgt, terwijl je je van geen kwaad bewust bent. En dan de familie, die niet naar hun omkijkt. Hoe triest kan het zijn. En dat terwijl je zo afhankelijk bent van je omgeving, omdat je het niet alleen kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten