Zijn gewone veters waren van slechte kwaliteit. Dus was zijn conclusie: dan maak ik ze toch zelf. Dat was geen probleem. Er was nog wel iemand die op zolder een houten poppetje had liggen. Het begin was moeizaam. Want Jeroen trok te strak de veter naar beneden. En aan de witte knokkels op zijn hand te zien, zag je dat hij alles veel te strak deed. Bang om een steekje te laten vallen. Uren spendeerde Jeroen om aan nieuwe veters te komen. Beter nog: hij kreeg begeleiding zover dat zij aan het punniken waren en hij toe kon kijken en beoordelen of ze goed bezig waren. Maar dat was toch niet de bedoeling. Zelf iets doen geeft veel meer genoegdoening. Oefening baart kunst. Wij bleven motiveren en Jeroen kreeg de smaak te pakken.
Hij kan het een langere tijd achter elkaar. Inmiddels kan hij het een beetje combineren met praten. Wat volgens hem het bewijs is dat mannen wel twee dingen te gelijk kunnen doen. De begeleidster zit erbij en probeert in dat gesprek het onderwerp eten aan te kaarten. Het is vandaag de dag dat hij zelf mag kiezen wat hij wil eten. Dan gaan ze samen de boodschappen ervoor halen en mag Jeroen samen met haar het eten klaarmaken. Zo eens in de zoveel weken lukt het om alle activiteiten te doen. Maar vandaag is het moeilijker. Hij weet niets te verzinnen. Heeft geen hongergevoel en heeft geen tijd want de veter moet af.
'Weet je?' stelt ze voor 'we kunnen ook chinees halen.' Het gesprek valt stil. Ze probeert het via een grapje en doet de vrouw bij de chinees na: 'Wilt u nasi goling of witte lijst en kloepoek. Met sambal elbij?
Jeroen stopt met punniken, kijkt haar serieus aan en zegt 'Ik wist helemaal niet dat jij ook chinees kon praten.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten