" Meldkamer, wat wilt u politie, brandweer of ambulance ?"
Dat is de eerste vraag als je 112 belt. Je kan dan zeggen wat je nodig hebt en zij schakelen je dan eventueel door.
Als het om een ambulance gaat willen ze allerlei gegevens weten, over de persoon die hulp nodig heeft. Daar is een protocol voor. In de hal ligt een doos waar alles inzit wat je nodig hebt, als één van onze zorgvragers een epilepsieaanval krijgt. Voor de andere zorgvragers is een lijst, die op kantoor hangt waar je alle gegevens kunt vinden die je op dat moment nodig hebt.
Gelukkig hebben we nog nooit een brandweer nodig gehad. Dus daar hebben we eigenlijk geen ervaring mee.
Maar de politie, daar hebben we ook ervaring mee. Er zijn soms momenten dat je de ondersteuning nodig hebt, of goed kan gebruiken. Als je door wordt verwezen, krijg je iemand aan de lijn van het dicht bijzijnde kantoor. Daar kan je uitleggen wat je nodig hebt. Daar hebben we een speciale voor onze doelgroep een agent toegewezen gekregen. Gelukkig komt dit niet vaak voor, maar toch........................ Af en toe toch wel.
Zo belden we een keer om hulp, maar ze kwamen niet. Iets wat we niet konden begrijpen. Want zeg nou zelf, je belt niet voor de gein naar 112. Dan roei je maar met de riemen die je hebt.
Maanden later spreken we een agent. We vertellen het voorval en spreken onze verbazing uit, dat er niemand is komen opdagen. Ook de agent vindt het merkwaardig. Want waarvoor heb je anders het nummer 112. Ook hij weet dat als we bellen het serieus genomen moet worden.
Hij neemt onze klacht op en beloofd ons er op terug te komen. Een paar dagen later worden we gebeld. Hij verklaard dat hij die oproep heeft afgeluisterd. Want alle gesprekken worden altijd opgenomen. Dus kon hij, omdat wij nog wisten op welke dag het was, ons gesprek bestuderen.
Nieuwsgierig vragen we waarom ze niet gekomen zijn. De verklaring die hij dan geeft is onvoorspelbaar. Wij waren zo kalm aan de telefoon, dat de politie zich niet kon voorstellen dat we echt een probleem hadden. Want zo verklaarde hij, mensen reageren in zulke situaties dermate gespannen dat ze niet konden geloven dat het werkelijk waar was.
Je kunt het niet bevatten. Als begeleiding moet je vooral zorgen dat het niet uit de hand mag lopen. Je moet je hoofd koel houden en goed kunnen beredeneren wat de volgende stappen zijn bij een escalatie. Deze stappen zijn jaren geleden besproken met dezelfde politie. Waarbij we nadrukkelijk op het hart werden gedrukt de kalmte te bewaren.
Dat deden we, maar de volgende keer kunnen we misschien maar beter gaan gillen. Dan hebben we meer kans om gehoord te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten