Sinds oktober 2014 is hij aangedaan, zoals dat heet na een herseninfarct. Links wel te verstaan. We dachten dat hij de kerst toen niet meer zou halen. Maar we zijn al een kerst verder. Lopen gaat moeizaam, en afstanden zijn niet meer haalbaar.
We moeten met z'n allen er voor zorgen dat iemand zijn zelfstandigheid behoudt. Helemaal mee eens. Wat heb je iemand te bieden, die alleen nog maar kan zitten op een stoel en verder afhankelijk is geworden. Wij dachten, misschien kan een elektrische rolstoel zorgen voor meer bewegingsvrijheid.
Na een proefrit, bij de ergotherapeut was duidelijk dat hij wel om kon gaan met de bedieningspaneel, die lijkt op een joystick van een computerspelletje. Nou daar heeft hij veel mee gespeeld.
Daarna volgde een proefstoel. Om te kijken of hij in zijn omgeving er mee overweg kon. Als de ergo er is gaat het prima, als we hem streng toespreken gaat het ook redelijk goed.
Maar hij vindt het wel makkelijk om iedere dag gehaald en gebracht te worden naar de dagbesteding. Dus waarom zou hij dit moeten leren. Hij ziet niet het nut er van in. Maar ja, dat is vaak zo, bij veranderingen, kost het tijd om er aan te wennen. Dus geven we niet op.
Nu is het bij kleine kinderen zo, die mogen leren door te vallen en weer op te staan. Maar kennelijk mag dat niet bij onze doelgroep, Een doelgroep, die verstandelijk beperkt is en niet zo gemotiveerd.
Toch gaan we naar buiten en gaan we oefenen. En net als een peuter, gedraagt hij zich ondeugend en rijdt expres de struiken in, of tegen een hek. In de hoop dat het dan snel is afgelopen. Maar dit is gedrag, en gedrag kan je ombuigen. Dus moet je als begeleider heel veel geduld hebben en alle tijd van de wereld. Aangezien hij maar één opdracht kan verwerken, moet je een dergelijke handeling opdelen in sub opdrachten. Dus hij zit in de struiken. dan moet hij stoppen-achteruit-stoppen-draaien met de stoel- stoppen en recht voor uit rijden.
Dit is de enige manier om hem dit aangeleerd te krijgen. En het werkt.
Maar telkens als we weer beginnen, begint hij met de uitdaging om de struiken in de rijden. Wetende dat hij er ook weer uitkomt, staan we dan erbij en geven onze instructies. Dan komt er een echtpaar langs lopen en ziet hem in de struiken. Hulpvaardig bieden ze aan even te helpen. Terwijl ik aangeef dat het niet nodig is en dat hij het zelf kan, kijken ze me aan vol ongeloof. Nogmaals geeft de man aan dat hij hem wel even uit de struiken kan halen. Nee meneer, vriendelijk bedankt, maar dat is de bedoeling niet. De meneer begrijpt het niet en wordt lichtelijk boos en begint opnieuw. Ik geef aan dat dit gedrag is en dat we dat op dit moment aan het ombuigen zijn. En dus hulp is niet nodig.
Geërgerd loopt het stel weg. Jammer dat ze niet begrijpen dat dit hetzelfde is als een peuter die valt en weer op moet staan. Want die mogen het wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten